Bonustijd

Ik ben onlangs 40 jaar oud geworden. Voor veel mensen is dit de periode waarin de midlife crisis ontstaat: heb ik bereikt waar ik van droomde dat ik zou bereiken? Welke dingen heb ik gemist? Heb ik nog een kans om de tekortkomingen in te halen?

Voor mij heeft deze leeftijd een hele andere betekenis. Ik ben geboren met een hartafwijking. Mijn hart was een lekkende pomp, waardoor ik langzamer groeide dan mijn leeftijdsgenootjes en mijn conditie ver onder de maat was. Doktoren hebben mijn ouders destijds uitgelegd dat ik hooguit 40 jaar zou worden als ze niet zouden ingrijpen. Ik kan me niet voorstellen hoe mijn ouders zich toen gevoeld hebben...

Gelukkig hebben ze me op mijn tiende kunnen opereren. De jaren erna begon ik met een groeispurt en nu ben ik van gemiddelde lengte. En ik ben al jaren in prima conditie, ik fiets 5.000-10.000 per jaar, bij voorkeur in het hooggebergte. Bij mijn laatste controle vertelde de dokter dat ik geen lagere levensverwachting of vermindering van levenskwaliteit heb ten opzichte van iemand anders.

Dus ik beleef mijn 40ste verjaardag heel anders dan een doorsnee mens. Voor velen ligt de standaard hoog en is het een tegenvaller dat een bepaalde droom niet is uitgekomen. Ik zie mijn 40ste verjaardag als het begin van mijn bonustijd: tijd die ik zonder de moderne medische wetenschap niet zou hebben gehad. Vanaf nu is alle fijne tijd die ik meemaak extra meegenomen. 

Het doet me een beetje denken aan Stephen Hawking, de genie die bijna zijn hele leven aan een rolstoel gekluisterd heeft gezeten. Toen iemand hem ooit vroeg hoe het mogelijk was dat hij, ondanks zijn beperkingen, altijd zo vrolijk was, antwoordde hij: "Op mijn 21ste zakte mijn levensverwachting naar 0%. Alles erna beschouw ik als bonus".

Wat betekent dat voor mij in praktijk? Ik ben me op nieuw bewust van het feit dat ik geluk heb dat ik in deze tijd leef. Mijn leven is niet mislukt als ik een bepaalde droom niet heb gehaald: ik ben nu 40, en dat had dezelfde ik een eeuw geleden niet kunnen navertellen. En daarom ben ik al blij met de simpele dingen van het leven. Gewoon een beetje samen zijn, wandelen en fietsen, lekkere dingen eten, in de tuin hobby'en.

Ook heb ik besloten om zomin mogelijk stress in mijn leven toe te laten. Het leven is veel te kort om druk te maken over futiliteiten. Als ik me gestressed voel, dan probeer ik me in te denken wat het ergste is dat me kan overkomen, en dan valt het meestal mee.

En ik heb bedacht dat ik sympathieker wil zijn naar mijn omgeving. Ik vergeet heel vaak andermans verjaardag, dus mijn voornemen is om meer kaartjes te sturen. En het eerste kaartje is een bedankkaartje dat ik naar de hartchirurg van weleer heb gestuurd. De kans is heel klein dat ze me nog herinnert, maar het gaat om het gebaar. 

Ik ben 40, mijn bucketlist is leeg, en het voelt fantastisch!