Recensie "Het leven is te kort om op kantoor te zitten" - Lonneke Lodder

Bij mijn werk mag niemand meer naar kantoor komen. Je moet de bewaker van tevoren inlichten als je even wat spullentjes komt ophalen. Een collega van me heeft mijn plantjes meegenomen om er voor te zorgen. Het ziet er troosteloos uit daar...

Van de andere kant: er geen passender moment om het boek "het leven is te kort om op kantoor te zitten" van Lonneke Lodder te lezen. Want hoewel veel mensen een leven zonder kantoren niet kunnen voorstellen, worden we nu ineens noodgedwongen geconfronteerd met een kantoorloos leven.

Het boek neemt ons mee op de fysieke maar ook mentale reis die Lonneke maakte van een gemeentekantoor vol mantelpakjes en whiteboards naar een geel huis op een berg in Spanje.

Het boek begint met een nogal confronterend betoog over het Nederlanse kantoorbestaan. En vooral over de zinloosheid er van. David Graeber heeft er ooit een term voor bedacht: bullshit jobs. Banen waarin wordt vergaderd, gedelegeerd, rapporten worden geschreven, brainstormsessies worden gehouden, maar waar uiteindelijk weinig uitkomt.Veel van deze banen zijn geschapen om zoveel mogelijk mensen status te bieden. Mijn kantoor niet volledig aan het bovenstaande stereotype voldoet, werd me toch een flinke spiegel voorgehouden...

De rest van het boek geeft een reisverslag hoe Lonneke uiteindelijk in het gele huis is uitgekomen. bij sommige blogger die een boek schrijven is het boek vaak weinig meer dan een samenvatting van het blog. Dit boek gaat een stuk verder, en wordt het verhaal een stuk completer. Maar ook komen andere mensen aan het woord die vreemde carriereswitches hebben gemaakt. Wat ik heel prettig aan het boek vind, is dat het me geen advies geeft. We hoeven nu niet allemaal massaal op huizenjacht in Spanje nadat we in een pelgrimstocht ernaartoe zijn gewandeld en daar ezels hebben verzorgd. Nee, het is HAAR verhaal, met al haar gedachteveranderingen, overwegingen, vallen en opstaan.

Zo had ze eerst altijd het droomplaatje om te gaan bierbrouwen, om later tot de conclusie te komen dat deze behoefte vooral was ingegeven doordat ze iets wilde produceren. Aangezien Spanje niet bepaald een bierland is, bleek het dit doel slecht haalbaar, maar zelf eten verbouwen op het platteland kan wel.

Wat heb ik er zelf van geleerd?
Het geeft heel veel inspirtie om te lezen hoe iemand haar leven zo kan omgooien om dromen te bereiken. Maar past zulk plaatje ook bij mij? Ik denk het niet. Lonneke woonde in een stadsjungle zonder ooit getuinierd te hebben en werkte op een Amsterdams kantoor in mantelpakje. En dat plaatje gooide ze volledig om door ver weg te verhuizen en een nomadenbestaan te leiden.

Bij mij past zulk leven niet. Ik woon al in een klein dorpje met veel natuur in de omgeving, en ik heb al een flinke tuin waar ik me kan uitleven. Op kantoor hoef ik me niet veel aan te passen. Ik loop meestal op sokken (na het douchen van de lange fietsetocht heb ik meestal geen zin om schoenen aan te trekken) en als het warm is zelfs in korte broek op blote voeten.

En hoewel ik geen gigantische brede vriendenkring heb, merk ik dat ik na 10 weken thuiswerken wel weer behoefte begin te krijgen aan wat meer contact dan alleen een klein cirkeltje van naasten. Dus een geel huis kan ik ook van mijn bucketlist afstrepen.

Het boek heeft me wel weer op scherp gezet dat ieder mens op geregelde tijd moet dromen over wat een wenselijke toekomst is. En dat deze dromen anders kunnen zijn dan een paar jaar geleden.

Wil je het boek kopen? Ik doe niet aan affiliategedoe, maar als je Lonneke extra wilt steunen, dan kan je het boek via deze link kopen.