Beknibbelaar in Amerika

Ik hoor van veel mensen dat ze het moeilijk vinden om zuinigaan te doen. Ik net, ik heb er totaal geen moeite mee, blijkbaar ben ik van nature zuinig aangelegd. Hoewel ik me toch ooit afvraag hoe mijn leven zou zijn als ik vaker meer geld zou besteden.
Op dit moment ben ik voor werk een paar weken in de Verenigde Staten, in de buurt van New York. Dit land contrasteert nog veel meer met mijn levensstijl dan Nederland. Dus is dit wel een mooi moment om mijn bovenstaande overdenking hier op proef te stellen.



Aan alles in dit land zie je dat het gemak de mens dient. Zo zijn alle auto's automaat (waarom zou je moeilijk liggen doen met een versnellingspook), is elk gebouw voorzien van airconditioning (waarom zou je willen zweten), zijn alle wegen zo groot dat files weinig voorkomen, en overal is voldoende gratis parkeergelegenheid. En zo kan je nog wel een tijdje doorgaan. Op sommige plekken gaan ze heel ver. Zo is het in mijn hotel niet eens toegestaan om de trap te gebruiken. Maar zeg nou zelf, waarom zou je moe willen worden?

De keerzijde is helaas ook zichtbaar. Door de brede wegen en grote parkeerplaatsen hebben ze van dit schitterende land een oerlelijke betonnen bende van gemaakt. En doordat alles groot is, ligt ook alles van elkaar af, zodat zelfs voor kleine boodschappen de auto noodzakelijk is. Daardoor houdt het autogebruik in stand. De gemakzucht heeft ook op andere vlakken zijn keerzijde. Ik ben in Nederland nog nooit zoveel mensen met morbide obesitas tegengekomen als hier.

Maargoed, mijn overweging was hoe ik hier persoonlijk mee om zou gaan. Van mijn werk mag ik niet klagen: ik heb een Chevy Cruze als huurauto, het hotel is erg luxe, en ik heb elke dag $53 vrij te besteden. Ik heb me voorgenomen dat ik me niet ga inhouden, dus ik wil overal voor het gemak gaan, de toelage mag immers op.

Wat is mijn ervaring? Binnen enkele dagen was ik snipverkouden van al die airconditioners. Na een week heb ik maar besloten om de blazer op mijn kamer alleen aan te zetten als ik er niet ben, en die van de auto alleen als het echt nodig is. Van de lift wordt ik ook niet blij. Ik heb het idee dat de airco daar al dagen lang dezelfde lucht rondpompt waar het stof van het hoogpolig tapijt nog inzit. Uiteindelijk heb ik aan de receptie gevraagd of het toch mogelijk is om de trap te nemen, en ze stemden toe. Helaas is dit niet genoeg lichaamsbeweging voor me, dus ga ik maar regelmatig naar het fitnesscentrum. Maar ik snap niet wat mensen zien in fitness, ik vind het oersaai. Als ik op zo'n hometrainer zit, dan zit ik de minuten at te tellen, terwijl ik anders zonder verveling urenlang kan fietsen. In elk fitness apparaat zit een televisie ingebouwd, maar van die amerikaanse junk wordt ik ook niet echt vrolijk. Gelukkig heb ik de oplossing gevonden: ik lees boeken tijdens het fitnessen. Die amerikanen naast bij zullen wel raar opkijken...
Qua eten ga ik vaak met collega's lunchen. Maar zelfs als ik de kleinste portie neem, dan heb ik 's avonds geen honger meer. Dus ben ik maar teruggevallen op de ouderwetse boterhamzakjes. Ook ideaal als er weinig tijd is om te lunchen.
En dan die racebak die ik van de verhuurmaatschappij kreeg. Als je wilt kan je met dat ding met gierende banden wegrijden. Maarja, je mag in Amerika doorgaans maar 65 mph (105km/u). Met dat tempo voelt het alsof de auto amper vooruit komt. Meestal rij ik, net als bijna alle andere weggebruikers, zo'n 15km/u te hard. De brandstof is hier twee keer zo goedkoop als in Nederland, en bovendien zijn de wegen bijna leeg, dus is het de moeite om harder te rijden. Maar is dat zo? Ik zie dat de tomtom door mijn gescheur steeds slechts enkele minuten van de verwachte aankomsttijd afsnoept. Uiteindelijk win ik dus maar een paar minuten op een uur rijden. Is dat de moeite? Dus eigenlijk kan ik net zo handig met een oudere auto rijden, waar 100km/u wel voelt als hard gaan. Hetzelfde effect, minder belasting op milieu.
Maar wat ik wel heb gedaan: ik heb een dagtripje naar New York gemaakt en ben daar naar het luchtvaartmuseum geweest, en ik ben een dagje naar de Niagara watervallen geweest. Beide uitstapjes kostten me meer dan $100. Normaal zou ik dit behoorlijk veel vinden voor een dagtripje. Maar nu wil ik de kans niet missen om hele unieke dingen te kunnen zien.

Wat kan ik uit dit alles concluderen? Zelfs in een land waar iedereen utibundig leeft, en waar ik probeer uitbundig te leven, val ik toch terug naar eenvoud, omdat me dit gewoon beter ligt. Ik hoef dus helemaal niet proberen om zuinig te leven, dat doe ik toch wel. Ik moet er meer voor waken dat ik mezelf leuke dingen ontneem door constant met zuinigheid bezig te zijn. Wellicht heb ik me in het verleden te vaak tegengehouden door iets niet te doen, alleen maar omdat het veel geld kost. Ik weet nu dat ik op deze momenten niet moet twijfelen: ik moet doen wat me ingeeft, ik ben toch al zuinig genoeg van mezelf.