Ik werk in een groeiend bedrijf, waardoor er continue meer mensen nodig zijn voor managementfuncties. Meerdere malen is mij een managementfunctie aangeboden, en in de meer dan 10 jaar dat ik er werk, ben ik talloze malen links en rechts ingehaald door jongere mensen met overduidelijk meer ambities. Waarom wil ik niet promoveren?
Een hele belangrijke reden is dat mij een managementfunctie verschrikkelijk lijkt. Ik zie de meeste managers hollen van vergadering naar vergadering, komen nooit toe aan het werk dat ze echt willen doen, namelijk een lange termijn visie opstellen. Ook zijn ze vaak vervreemd geraakt aan het echte werk. Doordat ze geen "dagelijks werk" meer doen, weten ze niet wat de dagelijkse problemen zijn. Ook het sociale aspect laat te wensen over. Terwijl het team waarin ik nu werk erg gezellig is, zie ik de managers vaak eenzaam aan een apart tafeltje zitten.
Daarnaast is er de stressfactor. De afgelopen tijd zijn er twee managers thuis komen zitten met burnout klachten, beide mensen waren slechts kortgeleden gepromoveerd. Hoewel ik het werk nu wellicht te gemakkelijk af kan, vind ik het een groot risico om een stap omhoog te maken en vervolgens veel te veel stress te hebben. Of dat ik de functie niet aankan. Dit doet me denken aan het Peterprincipe: "elke werknemer in een hiërarchie stijgt tot diens onbekwaamheid". Het Peterprincipe is vernoemd naar de Canadese Psycholoog Laurence Peter, en heeft dus niets te maken maken met het pijnlijke feit dat er in Nederland meer CEO's Peter heten dan dat er vrouwelijke CEO's zijn. Waar het op neer komt: als iemand goed functioneert komt iemand al snel in aanmerking tot een promotie, en dat blijft doorgaan totdat iemand in een functie uitkomt die boven zijn of haar pet gaat. Helaas is in veel organisaties terugplaatsing niet mogelijk, zodat in het meest extreme geval je eindigt met een bedrijf waarvan iedereen onbekwaam is in diens functie. Mij niet gezien.
Voor geld hoef ik het ook niet te doen. Ik vind dat ik meer dan genoeg verdien. Ik zit al in een relatief hoge schaal voor mijn functie. Om een schaal omhoog te gaan moet ik waarschijnlijk eerst maarliefst twee promoties maken. En bij een promotie zou ik hoogstens uiteindelijk pakweg 6% meer kunnen verdienen. Dat is het mij niet waard. Zoals een collega het heel mooi aangaf: het salaris is evenredig met de hoeveelheid ellende.
Het voornaamste nadeel is dat ik weinig te zeggen heb. Managers mogen vaak bepalen wat er gebeurt, en vaak weet ik het beter (althans, dat vind ik). Maar ook dat probleem begin ik aan te kunnen. Als ik mijn ideeen maar genoeg aan mensen vertel, dan worden ze uiteindelijk wel opgepikt. En als zulk idee uiteindelijk wordt overgenomen, dan heb ik er veel meer voldoening van dan dat ik het idee gewoon had gedicteerd. Met ander woorden: mijn ideeen worden dan niet gekozen omdat ik het voor het zeggen heb, maar om de inhoud. Dit laatste punt lukt me steeds beter: bij meerdere managers mijn ideeen in de week leggen, en binnen een paar maanden is iedereen het er over eens, terwijl men wellicht niet eens meer weet dat het idee van mij komt.
De laatste tijd merk ik dat er steeds meer mensen in mijn voetsporen treden. Ik hoor van steeds meer mensen dat ze ook slechts 32uur per week willen gaan werken, en ik heb zelfs een extreem carrieregedreven pakistanier geinspireerd om zich minder in de vernieling te werken en meer te focussen op de dingen die hij echt leuk vind.
Heb jij wel eens een promotie afgeslagen?
